تعريف اختلالات رواني
اختلالات رواني به مجموعه‌اي از مشكلات ذهني، هيجاني يا رفتاري اطلاق مي‌شود كه عملكرد فرد در زندگي روزمره را مختل مي‌كند. اين اختلالات مي‌توانند شامل اضطراب، افسردگي، وسواس، شيزوفرني و بسياري ديگر باشند. عوامل ژنتيكي، محيطي و روانشناختي در ايجاد آن‌ها نقش دارند. بسياري از افراد در طول زندگي خود حداقل يك‌بار دچار نوعي از اين اختلالات مي‌شوند. شناخت دقيق علائم، اولين گام در مسير درمان است. تشخيص صحيح نيز نيازمند مراجعه به متخصصان سلامت روان است. افراد مبتلا معمولاً دچار رنج دروني شديد و مشكلات در روابط اجتماعي هستند. درمان مناسب مي‌تواند كيفيت زندگي آن‌ها را بهبود بخشد. پيشگيري و آگاهي، نقش مهمي در كاهش شيوع اين اختلالات دارد.
۲. انواع اختلالات رواني رايجاز رايج‌ترين اختلالات رواني مي‌توان به افسردگي، اضطراب، اختلال دوقطبي، وسواس و اختلالات شخصيت اشاره كرد. هر كدام علائم و ويژگي‌هاي خاص خود را دارند. مثلاً افسردگي با خلق پايين و كاهش علاقه‌مندي همراه است، در حالي كه اضطراب شامل نگراني مفرط و بي‌دليل است. وسواس فكري عملي باعث تكرار افكار يا رفتارهايي غيرقابل كنترل مي‌شود. اختلال دوقطبي شامل نوسانات خلقي شديد بين شادي و افسردگي است. برخي اختلالات مانند اسكيزوفرني با توهم و هذيان همراه هستند. شناخت تفاوت‌هاي اين اختلالات براي درمان موثر ضروري است. برخي افراد ممكن است بيش از يك اختلال را هم‌زمان تجربه كنند. ميزان شدت اختلال نيز در افراد مختلف متفاوت است. درمان مناسب، به نوع و شدت اختلال بستگي دارد.
۳. نقش دارو درماني در كنترل علائمدارو درماني يكي از روش‌هاي اساسي براي مديريت اختلالات رواني است. داروها مي‌توانند علائم را كاهش دهند و عملكرد ذهني فرد را بهبود بخشند. داروهاي ضدافسردگي، ضداضطراب، تثبيت‌كننده‌هاي خلق و داروهاي ضدروان‌پريشي از جمله رايج‌ترين‌ها هستند. مصرف دارو بايد تحت نظر روانپزشك و طبق تجويز دقيق باشد. خوددرماني يا قطع ناگهاني داروها مي‌تواند وضعيت را بدتر كند. برخي داروها در كوتاه‌مدت مؤثر هستند، در حالي كه برخي ديگر نياز به مصرف طولاني‌مدت دارند. عوارض جانبي نيز ممكن است وجود داشته باشد اما در بسياري موارد قابل كنترل‌اند. داروها به تنهايي كافي نيستند و اغلب همراه با روان‌درماني توصيه مي‌شوند. پايبندي به درمان دارويي شانس بهبودي را افزايش مي‌دهد.
۴. تركيب دارو درماني با روان‌درمانيتحقيقات نشان داده كه تركيب دارو درماني با روان‌درماني نتايج بهتري به دنبال دارد. روان‌درماني به فرد كمك مي‌كند تا ريشه مشكلات خود را شناسايي كرده و با آن‌ها مقابله كند. از سوي ديگر، داروها علائم حاد را كاهش داده و فرد را براي شركت در جلسات درماني آماده‌تر مي‌كنند. اين تركيب مخصوصاً براي اختلالات شديد مانند افسردگي اساسي يا اختلال دوقطبي مفيد است. نوع روان‌درماني بر اساس نياز بيمار انتخاب مي‌شود، مانند رفتاردرماني شناختي يا روان‌تحليلي. اين شيوه به همكاري فعال بيمار نياز دارد. درمانگر و روانپزشك بايد با هم در ارتباط باشند. انتخاب درست دارو و تكنيك درماني بسيار مهم است. پيگيري مداوم روند درمان، كليد موفقيت محسوب مي‌شود.
برچسب: ،