گونه‌هاي رايج اختلالات رواني
مفهوم اختلالات روانياختلالات رواني به مجموعه‌اي از نابساماني‌هاي شناختي، عاطفي يا رفتاري اطلاق مي‌گردد كه به‌طور معناداري عملكرد روزانه فرد را مختل مي‌سازد. اين وضعيت‌ها از جمله افسردگي، اضطراب، شيزوفرني و ساير ناهنجاري‌هاي رواني را دربرمي‌گيرند. ريشه‌هاي ژنتيكي، روانشناختي و محيطي نقش قابل‌توجهي در بروز آن‌ها دارند. شيوع اين اختلالات در جوامع رو به افزايش است. شناخت به‌موقع علائم، اولين گام در مسير تشخيص به شمار مي‌رود. مراجعه به متخصصان روان براي ارزيابي دقيق ضروري است. افراد مبتلا معمولاً با اختلال در روابط اجتماعي و رنج دروني مواجه مي‌شوند. مداخلات درماني مي‌تواند روند زندگي را بهبود بخشد. افزايش آگاهي عمومي، در پيشگيري مؤثر است.
۲. گونه‌هاي رايج اختلالات روانياز جمله اختلالات متداول مي‌توان به اضطراب، افسردگي، اختلال وسواس، دوقطبي و اختلالات شخصيت اشاره كرد. اين اختلالات داراي علائم متنوعي‌اند كه شناسايي آن‌ها براي انتخاب روش درماني اهميت دارد. براي مثال، اضطراب با نگراني بي‌مورد همراه است، درحالي‌كه افسردگي با بي‌علاقگي و خلق پايين مشخص مي‌شود. وسواس با افكار تكراري و رفتارهاي اجباري همراه است. اختلال دوقطبي بين دو قطب شديد شادي و افسردگي در نوسان است. شيزوفرني با توهم و هذيان مشخص مي‌شود. برخي افراد دچار هم‌پوشاني چند اختلال هستند. شدت علائم در افراد متفاوت است. درمان صحيح وابسته به نوع و شدت اختلال خواهد بود.
۳. نقش دارو درماني در مديريت نشانه‌هادارو درماني نقش مهمي در كنترل علائم اختلالات رواني دارد. داروهايي چون ضدافسردگي‌ها، ضداضطراب‌ها و داروهاي تثبيت‌كننده خلق از ابزارهاي درماني كليدي هستند. اين داروها بايد صرفاً تحت نظارت روانپزشك مصرف شوند. تنظيم دوز و نوع دارو بر اساس ويژگي‌هاي فردي صورت مي‌گيرد. مصرف خودسرانه يا توقف ناگهاني مي‌تواند مضر باشد. برخي داروها در درازمدت تأثيرگذارند و نيازمند پايش مداوم‌اند. عوارض جانبي قابل‌مديريت هستند و نبايد موجب قطع درمان شوند. داروها اغلب در كنار درمان‌هاي روانشناختي مؤثرترند. پايبندي به دارو درماني در بهبود مستمر نقش حياتي دارد.
۴. مزاياي هم‌زماني دارو و روان‌درمانيتركيب دارو درماني با روان‌درماني، اثربخشي درمان را دوچندان مي‌كند. روان‌درماني به افراد امكان شناخت الگوهاي فكري و رفتاري ناسازگار را مي‌دهد. داروها نيز با كاهش نشانه‌هاي حاد، مشاركت فرد در درمان را تسهيل مي‌سازند. اختلالات پيچيده مانند دوقطبي نيازمند هر دو روش هستند. رفتاردرماني شناختي و روان‌تحليل‌گري از رايج‌ترين روش‌ها هستند. انتخاب نوع درمان بر حسب نياز و ويژگي فردي انجام مي‌شود. همكاري ميان درمانگر و روانپزشك براي نتيجه‌گيري مطلوب ضروري است. درمان چندبعدي هم‌راستا با پيگيري مداوم مؤثر واقع مي‌شود. همراهي بيمار در فرآيند درمان، شرط موفقيت است.
برچسب: ،